تنگی نای ناشی از بیماری وگنر و درمان با رزکسیون و آناستوموز

بیماری گرانولوماتوز وگنر در پاره ای از موارد ناحیه ساب گلوت و نای را گرفتار می کند و باعث تنگی مجرای هوایی در این قسمتها می شود. به علاوه ممکن است این تنگی ها حتی بعد از فروکش کردن سایر تظاهرات بیماری باقی بمانند. انتخاب درمان مناسب این نوع تنگی ها که بعد از فروکش کردن بیماری باقی مانده است. مورد اختلاف نظر بوده و اکثرا روش هایی غیر از رزکسیون و آناستوموز برای درمان آنها توصیه شده است.زن 37 ساله ای با تشخیص بیماری گرانولوماتوز وگنر، از 6 سال قبل تحت درمان دارویی قرار گرفته و در حالیکه کلیه تظاهرات عمومی بیماری فروکش کرده بود، به علت تنگی نفس شدید مراجعه نمود. بررسی های انجام شده رادیولوژی و برونکوسکوپی، تنگی واضح در ناحیه ساب گلوت و نای را نشان داد. بیوپسی از مخاط مجاری هوایی در ناحیه تنگ شده، ضایعات گرانولوماتوز تایید کننده بیماری گرانولوماتوز وگنر را مشخص نمود. اتساع مکرر با برونکوسکوپی سخت (ری ژید) برای برطرف کردن تنگی، موثر واقع نشد. بیمار تحت عمل جراحی برداشتن قسمت قدامی و جانبی ناحیه ساب گلوت و 2 سانتیمتر ابتدای نای قرار گرفت و تمام ناحیه تنگ شده خارج گردید و نای به غضروف تیروئید آناستوموز داده شد. بعد از عمل جراحی بیمار بهبود پیدا کرد و اکنون که 1 سال از عمل جراحی می گذرد بیمار در وضعیت عادی از نظر تنفس و صدا می باشد و علایمی از عود تنگی ندارد.نتایج بدست آمده نشان دادند که: امکان انجام عمل جراحی برداشتن تنگی های نای و ساب گلوت و پیوند مجدد دو سر قطع شده نای و حنجره در بیمارانی که به علت گرانولوماتوز وگنر دچار این تنگی ها شده اند وجود دارد.